بهار    آمد    در       آغوش      گل سرخ

دل   از     کف   داده  مدهوش   گل سرخ

شد  از    دیبای      زیبای          بهشتی

نگارین    جامه       تنپوش     گل سرخ

ز    مروارید    شبنم        گوشــــــواری

نســـیم    آویخت     بر  گوش   گل سرخ

ید   بیضای     حور  آورد    و      افکند

ردای       نقره      بر  دوش   گل سرخ

زمین  صحرا به  صحرا   دشت تا دشت

بهشت  آیین     شد   از جوش گل سرخ

سرود    روشن خورشید   عشق  است

تبسمهای        خاموش       گل سرخ

نوای     بلبل    شیدا   ز    سر     برد

به    هنگام    سحر   هوش گل سرخ

نوید         لذّة للشاربین           است

کنار       چشمه ی    نوش  گل سرخ

زیارتنامه ی     دلهای    سبز   است

ترنمهای        چاووش       گل سرخ

نسیم   صبح     فروردین      خدا  را

چه    نجوا    کرد درگوش  گل سرخ

که   تصنیف    سپید           آشنایی

نخواهد   شد      فراموش گل سرخ .